We hebben een gesprek in het appartement van Mevrouw Kikkert (1935) op de derde woonlaag, met uitzicht op de dorpsstraat van Sint Pancras. Dochter Simone zet koffie. Het appartement is gezellig ingericht met een eettafel, een zithoek, een aparte slaapkamer en een ruime badkamer. Op het dressoir staan familiefoto’s. 

Mevrouw Kikkert is een geboren Alkmaarse, maar woonde vierenveertig jaar lang met haar man, zoon en dochter in Sint Pancras. ”Er werd hier nieuw gebouwd en het is een heel leuk dorp, onder de rook van Alkmaar, waar we met ons jonge gezin wilden wonen. In het dorp kennen de mensen elkaar, loop je gemakkelijk bij elkaar naar binnen, zeker als je nog jonge kinderen hebt en de familie woont dichtbij. We hebben hier altijd heel fijn gewoond. Ik ben geen vrouw van grote dromen. Kijk niet heel ver naar voren. Daardoor kan ik genieten van kleine dingen die voorbijkomen in het leven.”

In 2010 werd een aneurysma geconstateerd waar ze in 2012 aan is geopereerd. ”In de nacht na de operatie kreeg ik een zwaar CVA waarvan ik meer dan een half jaar moest revalideren.” Simone: ”Mijn vader was in die tijd al lichtelijk aan het dementeren. Nog niet heel erg. Gewoon dat je merkte dat hij wat vergeetachtig werd. Omdat mijn moeder in het ziekenhuis lag en daarna naar een revalidatiecentrum moest, ging mijn vader heel snel achteruit. Na tien dagen ging het al niet meer. Hij verdwaalde in het dorp en kon niet meer alleen zijn.” ”Het was een moeilijke winter”, vult mevrouw Kikkert haar dochter aan. 

Ik ben geen vrouw van grote dromen

Mevrouw Kikkert

Alleen thuis wonen ging niet meer. Vader kreeg een indicatie voor intramurale zorg en ze verhuisden naar Buitenzorg, een verzorgingshuis in Zuid Scharwoude. ”Ook na het overlijden van mijn man woonde ik daar heel plezierig”, vertelt mevrouw Kikkert. “Het was een kleine kamer waar het bed in de woonkamer stond, maar de sfeer beviel me heel goed. Er werd van alles georganiseerd. Daar houd ik wel van. En dat we niet in Sint Pancras woonden vond ik toen niet zo erg. Dementie brengt ook hele vervelende dingen met zich mee. Daar confronteer je mensen die je goed kent toch niet graag mee. In Buitenzorg had ik daar niet zo’n last van. Ik kende de mensen daar niet al m’n halve leven. Ik had er graag willen blijven wonen, maar het verzorgingshuis moest grondig worden verbouwd, waardoor ik tijdelijk ergens anders moest gaan wonen. Daar had ik beslist geen zin in. Omdat Molenhoeve hier in Sint Pancras net nieuw was, kreeg ik van Magentazorg de mogelijkheid om hier te gaan wonen. Het leek me wel wat om terug te gaan naar m’n oude dorp.”

Het project Molenhoeve is vervangende nieuwbouw voor het oude Molenhoeve in het centrum van het dorp en bedoeld voor mensen met een intensieve zorgvraag. Het is de visie van Magenta dat mensen zo lang mogelijk in de eigen omgeving kunnen blijven wonen. Ook als thuis wonen niet meer gaat om welke reden dan ook. Vandaar dat er geen onderscheid wordt gemaakt tussen mensen met dementie en mensen met een somatische ondersteuningsvraag. Het woonconcept gaat uit van zelfstandige twee-kamer appartementen die zodanig zijn ontworpen dat ook mensen met dementie zich goed kunnen oriënteren. De woningen zijn voorbereid op het scheiden van wonen en zorg in de sociale huur. Het is een alternatief voor het traditionele verpleeghuis. De basis is zelfstandig wonen, met persoonsgerichte ondersteuning.

De sociale controle doet
mevrouw Kikkert wel,
grapt de verpleegkundige

Mevrouw Kikkert: ‘Het is wel wennen. Het wonen hier is perfect. Een mooi appartement waar ik prachtig kan wonen en waar ik bezoek kan ontvangen. Een mooi gebouw, midden in het dorp met een prachtige tuin. Maar ik ben in Buitenzorg gewend dat er van alles wordt georganiseerd. We waren daar veel meer met elkaar in de algemene ruimte. Ik kende de meisjes daar goed en ze kenden mij. Als ik daar in m’n kamer op een knopje drukte kreeg ik iemand aan de lijn. Hier komt er iemand naar m’n woning. Dat is vaak helemaal niet nodig. De zorg is hier wat formeler. Er zijn ook nog wel wat dingen in mijn appartement die veranderd moeten worden. De koelkast staat op de verkeerde plek. Die krijg ik bijna niet zelfstandig open. Het heeft tijd nodig om die sfeer er weer in te krijgen hier. Daarover moeten we toch in gesprek met Magenta. Maar ik snap ook wel dat we daar zelf een rol in hebben en dat wil ik ook wel.

“De sociale controle doet mevrouw Kikkert wel”, grapt de verpleegkundige wel eens. Dat klopt wel. Ik ben geïnteresseerd in anderen. Als ik zie dat iemand hulp nodig heeft en hij kan het niet zelf regelen dan trek ik wel even aan de bel. Dat is waar mijn leven nu om draait. Hoe mijn kleindochters het doen op school,
dat mijn kinderen gezond zijn en de dagelijkse contacten om mij heen’.