Mevrouw Jansen van Haren
Mevrouw Van Haren (89) heeft dementie en woont sinds de opening in het nieuwe woongebouw Eikenhorst op Dekkerswald in Groesbeek. We hebben een gesprek met haar dochter, mevrouw Jansen-van Haren die actief betrokken is bij het wel en wee van haar moeder. Weliswaar in hetzelfde dorp en zelfs in dezelfde straat, maar toch, het is een hele stap op die leeftijd.
‘We woonden met een groot gezin in een mooi huis in Beek-Ubbergen, onder de rook van Nijmegen. We zijn met acht kinderen. Mijn vader was boekhouder. Eerst bij een wasserij en later bij een staalbedrijf in Nijmegen. Hij is in 1980 overleden.
Mijn moeder was huisvrouw. Altijd in de weer met het huishouden en de kinderen.
Ze was best streng voor ons toen we in huis woonden. Tenminste zo herinner ik mij haar. Misschien is dat ook wel nodig om zo’n groot gezin draaiende te houden. De meeste tijd werd besteed aan het gezin, maar daar buiten was het ook een actieve en sociale vrouw. Ze had veel vriendinnen waar ze mee omging. Bij elkaar op visite, zwemmen, kaarten. Ze hield van gezelligheid.
Toen mijn vader in 1980 overleed woonden er nog drie kinderen in huis waar mijn moeder druk mee was. Die gingen vrij vlot achter elkaar op zichzelf wonen, waardoor mijn moeder in haar eentje overbleef in haar grote huis. Op haar zesenzestigste is ze verhuisd naar een seniorenwoning in het dorp. Het huis werd echt te groot voor haar alleen. Maar ze wilde wel beslist in het dorp blijven wonen. Ze kende iedereen en haar sociale omgeving werd steeds belangrijker voor haar. Hoewel ze veel kinderen en kleinkinderen heeft is de praktijk toch, dat niet iedereen dicht in de buurt woont en iedereen z’n eigen leven heeft. Voor de dagelijkse contacten heb je dan meer aan je vrienden en buren dan aan je familie.
Vanaf 2000 ging haar gezondheid snel achteruit. Ze kreeg een pacemaker en ze had daarbij allerlei gebreken door de ouderdom: het lopen ging steeds moeilijker, ze werd een beetje doof, maar haar verstand was goed en ze wilde perse zelfstandig blijven wonen. Daar hield ze zich aan vast. Het was háár omgeving, háár huis en ze had veel lieve vrienden om zich heen.
Vanaf 2005 ging ook haar geheugen achteruit. Ze kon zich veel dingen niet herinneren en ze vertelde dingen dubbel. Dat is voor ons een heel zorgelijke tijd geweest. Je maakt je letterlijk dag en nacht ongerust of alles wel goed gaat. Je weet dat het eigenlijk niet meer kan. Er kunnen gemakkelijk ongelukken gebeuren. Maar een verhuizing was onbespreekbaar en je neemt zelf ook niet snel de stap om je moeder naar zo’n verpleeghuis te brengen. Dat wil je toch eigenlijk niet. In 2011 is ze ’s nachts gevallen en heeft ze haar heup gebroken. Ze was helemaal in de war. Ik kan er moeilijk aan terugdenken, het was een zware en droevige tijd voor ons.
Moeder kreeg weer een eigen huis, maar toch in een beschermde en vertrouwde omgevingdochter mevrouw jansen van haren
Een verhuizing naar een verpleeghuis was nu ineens geen keus meer. Moeder werd met spoed opgenomen in verpleeghuis Irene op Dekkerswald. Daar knapte ze wat op en ze wilde heel graag weer terug naar haar huisje in het dorp. Ze moest verschrikkelijk wennen, maar ze kon beslist niet meer terug. Ze lag op een twee persoons kamer met een mevrouw waar ze het goed mee kon vinden. Haar leven veranderde behoorlijk. Ineens werd alles voor haar geregeld. ’s Ochtends met z’n allen wassen, aankleden en gezamenlijk eten. De rest van de dag gezamenlijk doorbrengen in de gemeenschappelijke ruimte en dan ’s avonds weer naar bed.
Nadat ze anderhalf jaar in het verpleeghuis had gezeten kon ze een eigen appartementje krijgen in dit nieuwe woongebouw. Dat was een heel plezierige gedachte. Moeder kreeg weer een eigen huis, maar toch in een beschermde en vertrouwde omgeving. We hebben het ingericht met haar eigen meubeltjes. De foto van ons grote huis hangt prominent aan de wand. Dat vindt ze prachtig. ‘Wat was het toch een fijn huis’, zegt ze vaak. Ze vindt het fijn om tussen haar spulletjes te zitten, maar het blijft een gezelschapsmens. Ze gaat ook heel graag naar de buurtkamer om gezellig met haar nieuwe vriendinnen aan tafel te zitten. Dat geldt niet voor alle bewoners hoor. Ze zijn niet allemaal hetzelfde. Er zijn er ook die het heerlijk vinden om in hun eigen appartement te zijn met de eigen televisie op de achtergrond.
Ik vind het zelf geweldig dat moeder toch weer een beetje zelfstandig woont. Ik zie dat het haar goed gaat, dat ze tevreden is. Het voelt goed dat ze haar eigen spulletjes om zich heen heeft en dat ze naar haar eigen toilet kan. Het is heel huiselijk, met veel persoonlijke aandacht. Het gebouw zit zo in elkaar dat ze de bewoners goed kunnen volgen. Petje af voor de verzorging hoor! Ik kan ze niet genoeg bedanken. En we gaan nu zelf eindelijk ook weer met een gerust gevoel op vakantie’.
Mevrouw Van Haren zit met haar vriendinnen te ontbijten in de buurtkamer. Ze is mooi aangekleed en haar haar zit goed, want ze moet op de foto. Glimlachend gaat ze mee naar haar appartementje. ‘Ga maar in je eigen stoel zitten mam, dan zit je mooi in het licht’. De dochter staat achter de fotograaf om haar aandacht te vragen zodat ze de goede kant op kijkt. Mevrouw Van Haren glimlacht. ‘Wat ben je toch een mooie meid’ zegt ze.
