Riekie Tops. Ondernemer
in hart en nieren!
Tijdens mijn autorit naar onze afspraak belt Jolie mij op in de auto. “Zullen we met oma een terrasje pakken? Het is lekker weer hier in Nuenen!” Oma Riekie heeft dementie en woont in de Van Lenthof in het centrum van Nuenen, dat HevoFame ontwikkelde voor zorgorganisatie Savant.
interview met Riekie TopsJolie Tops is student architectuur in Delft en belde ons met de vraag of wij mee wilden werken aan haar onderzoek naar de ontstaansgeschiedenis van verpleeg- en verzorgingshuizen in Nederland. Een belangrijke aanleiding voor deze interesse ontstond tijdens haar bezoeken aan oma Riekie in Nuenen, waar ze vaak op bezoek gaat. “Oma woont heel plezierig in haar nieuwe huis en de omgeving voelt heel anders aan dan ik me van een verpleeghuis had voorgesteld”, vertelde Jolie.
Bij aankomst bij de Van Lenthof wandelen Jolie en Riekie al richting de dorpsstraat. Oma opvallend met een rode jas en witte sjaal. Het terras is dichtbij. Riekie schuifelt en beklaagt zich bij Jolie. “Je weet toch dat ik niet ver kan lopen? Ik heb last van mijn rug. Ik wil niet meer.” Jolie glimlacht. “Ja omie, dat weet ik. Maar we hebben geen haast. Rustig aan. Het is mooi weer en je vindt het toch lekker om buiten in het zonnetje te zitten?” Ja, dat is waar. Als we zitten montert Riekie op slag op. “Doe mij maar een glaasje rode wijn”, zegt ze. “Met een glas water erbij, dat vind ik lekker.”
Hier weet ik hoe ik de
dingen aan moet pakken
“Je gaat mij vragen stellen toch?” zegt Riekie. “Nou kom maar op, wat wil je weten?” Riekie blijkt een rasverteller. Bij elke vraag gaat er een wereld voor haar open en ze wordt niet graag in de rede gevallen. “Ik kom uit Veldhoven, uit een gezin met twaalf kinderen. Ze leven allemaal nog. De oudste is een jaar of dertig, of drieëndertig. Dat weet ik niet precies. Ik hoor bij de middelsten. Ik lijk het oudst van iedereen, omdat ik het meeste doe. Mijn vader werkte bij Phillips. Hij had daar een goede baan. Hij kwam altijd laat thuis. Mijn moeder was wel thuis, maar de kinderen zorgden voor elkaar. Een zus van mij is thuis blijven wonen, maar dat wilde ik niet. Ik had een goede baan. Even denken wat ik ook alweer deed. Ik heb ook kleding gemaakt en ik had winkels. Op het city centre in Veldhoven verkocht ik zelfgemaakte kleding en ook in Amsterdam bij het confectie centrum.”
Ik ben een zakenvrouw!
En dat gaat er ook niet meer uit
Jolie zit naast oma en glimlacht haar voortdurend toe. “Ja, hè, omie, je bent een echte zakenvrouw.” Riekie straalt bij deze aanmoediging. “Ja, ik ben een zakenvrouw en dat gaat er ook niet meer uit! In Amsterdam had ik zes mensen in dienst. Mooie charmante vrouwen, om te verkopen. Je moet altijd zorgen voor een mooie uitstraling. En je moet goed weten wat een ander wil. Dat is best moeilijk. Ik zou nu direct wel weer willen beginnen.
Riekie met haar kleindochter Jolie
De mooiste tijd van mijn leven was zelf mijn winkels opstarten en het liep telkens als een trein. Mijn man was ingenieur en had een eigen bedrijf. Verlichting in bushokjes en zo. Hij bedacht fantastische dingen. We hadden een goed huwelijk. Twee kinderen en vijf kleinkinderen.”
“Ik ben heel blij met mijn kinderen. En zij met mij. Dat weet ik omdat ze er vaak zijn. Ze komen iedere week. We doen samen boodschappen, we maken schoon, doen de administratie. Jolie ook. Toch, Jolie? Ik woon op vier plaatsen. Waar ik mensen om mij heen heb, daar kan ik wonen. Drie jaar geleden ben ik hier komen wonen. Dan zit ik overal wat dichterbij. Ik voelde mij niet meer zo veilig in het vorige huis. Hier ken ik de weg en weet ik hoe ik de dingen aan moet pakken. Ik heb mijn eigen kantoor nog, waar ik nog mensen ontvang en ik heb goed contact met mijn buren. Mijn huis is helemaal mooi ingericht met alle mooie dingen die ik heb. Standbeelden, schilderijen, meubels. Het is wel iets kleiner, maar verder precies hetzelfde.”
Mijn kinderen zijn blij met me.
Dat weet ik omdat ze er vaak zijn
“Oma komt zelf niet zo veel meer op bezoek”, vertelt Jolien. “Te veel prikkels. Dan wil ze direct weer terug naar huis. Het is mooi dat ze zich hier zo thuis voelt en haar eigen dingen kan blijven doen. Dat is toch écht anders dan in een traditioneel verpleeghuis. Ik vind dat interessant. Daarom heb ik dit onderwerp ook opgepakt voor mijn studie. Maar ook om te kijken wat er nog beter kan.” “Meer verschillende mensen bij elkaar”, valt Riekie haar bij.
“Ik heb wel zin in een sigaret”, zegt Riekie. “Rookt u?”, vraag ik. “Ja, heerlijk. Sigaret met filter. Niet zo veel, een stuk of acht per dag. Maar het zijn niet zulke grote.”
Als we terug wandelen is Riekie een stuk kwieker en vrolijker dan op de heenreis. Ze wil me haar appartement nog even laten zien. Maar als we het gebouw binnenlopen zit de fotograaf al klaar om de fotoshoot te doen. Riekie straalt. “Dag lieve jongen, tot de volgende keer.”
