Zo was langer opblijven in mijn kindertijd een uitstel van het toch onvermijdelijke naar bed gestuurd worden, maar dat was tenminste duidelijk. Langer Thuis heeft een open eind en geeft geen zicht op wat er dan komt. Het lijkt of het woord thuis daarna geen plek meer heeft. Na Langer Thuis volgt..., wat precies?

De vraag is ook hoe zaligmakend dat Langer Thuis echt is voor de mensen zelf? Er is veel eenzaamheid in onze maatschappij, niet alleen onder ouderen, maar alleenstaande ouderen vertegenwoordigen wel een grote groep in deze. Langer Thuis is nu vooral gekoppeld aan de fysieke gesteldheid van mensen en hun veiligheid; zorg aan huis waar nodig en een toename van thuistechnologie voor de veiligheid. Niks mis mee, zou je zeggen, en grotendeels is dit ook zo. Maar is dit het dan? Moeten we het als betrokken maatschappelijke organisaties hierbij laten?

De vergrijzingscijfers lopen op, het aantal beroepskrachten neemt af en de zorgkosten blijven, ondanks alle maatregelen, fors stijgen. Langer Thuis lijkt dan dweilen met de kraan open, want de meeste huizen zijn niet geschikt voor veel Langer Thuis. Waar dat wel zo is, belanden nogal wat kwetsbare ouderen in isolement achter hun eigen voordeur. Omdat ze er niet meer zelfstandig op uit kunnen. Dit kan in mijn ogen niet de bedoeling zijn van Langer Thuis.

In zijn boek Jong van geest licht Jan Auke Walburg, directeur van Trimbos instituut, toe waarom zingeving het grootste vraagstuk van de vergrijzing is. Waartoe ben ik nog op aard, doe ik er nog wel toe, waar kom ik ’s ochtends mijn bed voor uit? Zou niet juist het vraagstuk van zingeving een belangrijke plaats moeten krijgen in de discussie over Langer Thuis? Zouden we niet naar andere antwoorden moeten zoeken dan de woning geschikt maken en zorg aan huis leveren?

Als we vanuit zingeving naar Langer Thuis kijken moeten we dan nog wel seniorencomplexen bouwen? Of gooien we het roer echt een keer om en durven we af te stappen van de standaarden van eengezinswoningen en driekamerappartementen en maken we van een levensloopbestendige woning iets anders dan drempelloos en rolstoeltoegankelijk? Dat laatste is natuurlijk niet onbelangrijk, maar er is meer nodig.

Ouderen verhuizen liever niet, mede omdat een verhuizing ook inhoudt dat hun sociale netwerk in de buurt, hoe gering ook, wordt verstoord. Kunnen verhuizen in de eigen buurt is dan een denkrichting, maar meer nog dat je verhuist naar een plek waar je weer mee kunt doen.

Ik ben ervan overtuigd dat de meeste mensen die alleen zijn graag willen wonen met een Plus. Op een plek waar reuring is, waar je makkelijk andere mensen kunt ontmoeten, waar je iets samen kunt ondernemen, misschien wel naar elkaar om wilt kijken, waar je weet dat je gezien wordt en waar wat te beleven valt. Als dit allemaal mogelijk is, maar hierdoor het appartement of de woning kleiner is, bijvoorbeeld twee kamers in plaats van drie, dan denk ik dat heel veel mensen hiervoor zullen kiezen. Helemaal als er dan ook ruimte is voor een logeerkamer voor gezamenlijk gebruik. En kunnen daar dan alleen ouderen wonen? Ik vraag het me sterkt af.