Ineke Oversier
Ineke Oversier (74) is actief vrijwilliger binnen het sociale netwerk Verzilveren in Loosduinen. We hebben afgesproken bij Loosduinse Hof, waar ze al zit te wachten. Het valt me op dat ze een mooie blauwe jurk aan heeft. ”We hebben vanmiddag een feestje met alle vrijwilligers.” Ineke straalt. Ze heeft zin in ons gesprek.
Ineke woont vlak bij Loosduinse Hof in een 55+ flat. ”Het zijn geen aangepaste woningen hoor, maar er wonen vooral ouderen.” Ineke vertelt dat ze er zeven jaar geleden is komen wonen. Daarvoor woonde ze in Voorburg. Maar ”daar was het veel te stil.” Via een advertentie werd ze geattendeerd op de seniorenwoningen in Loosduinen.
”Ik ben geboren op Goeree Overflakkee”, vertelt Ineke. ”Daar heb ik tot mijn dertiende gewoond. Mijn oma en opa van moederskant hadden daar een groot kippenbedrijf. Tijdens de watersnoodramp in 1953 is dat bedrijf onder water gelopen. Alle dieren dood. Gelukkig is er toen geen familie omgekomen. Mijn vader was landbouwingenieur. Hij had in Wageningen gestudeerd. Voor zijn werk zijn we naar Den Haag verhuisd. Hij gaf boeren in het buitenland voorlichting over aardappelteelt. Mijn vader was dus veel weg voor zijn werk en mijn moeder ging vaak met hem mee op reis. Ze vond het fijn om op de voorgrond te zijn en was in mijn ogen een beetje lui en bekakt. ‘Laat Ineke het maar doen’, zei ze vaak als haar iets gevraagd werd. En we mochten beslist niet plat praten. We hadden het goed thuis, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ik weinig liefde en aandacht van mijn ouders heb gekregen.”
Ook in de relatie met haar man heeft Ineke weinig liefde ervaren en het eindigde uiteindelijk op een vervelende manier. Met haar twee kinderen, Bart en Corien, heeft ze een goede band.
Als dit er niet zou zijn
zou ik mezelf eenzaam voelen.
Rot, afgestompt, niet compleet.
ineke
Het ontheemde gevoel en het gebrek aan liefde en aandacht dat Ineke tijdens haar leven heeft ervaren, is sinds de zeven jaar dat ze nu in Loosduinen woont langzaam op de achtergrond gekomen. ”Ik ben als vrijwilliger heel actief in de Loosduinse Hof, waar Verzilveren gevestigd is.
Ik zit hier aan de balie waar mensen komen om zich in te schrijven voor handwerken of knutselen, bijvoorbeeld. Dan houd ik de administratie bij en incasseer de eigen bijdrage. Ik ben zelf ook actief in de sjoelclub en de kaartclub. We hebben als vrijwilligers ook leuk contact met elkaar en vallen voor elkaar in als iemand niet kan. Het is echt hartstikke leuk. Ik ben er echt heel blij mee! Als dit er niet zou zijn, zou ik mezelf eenzaam voelen. Rot. Afgestompt. Niet compleet. Ja, ik kan wel zeggen dat dit heel essentieel is in mijn leven. Het maakt me gelukkig.”
Ik wil hier bij de inventaris horenIneke
Nu Loosduinse hof door Staedion wordt verbouwd en de appartementen toegankelijker worden gemaakt zou Ineke liever in Loosduinse Hof willen wonen.”Ik ben onlangs gevallen en loop nu met een rollator.” Ook de nieuwe invulling van de plint van het gebouw spreekt haar erg aan. ”Ik houd van beweging en gezelligheid. Iets met elkaar doen. Als ik hier zou wonen zou ik echt bij de inventaris horen”, lacht ze. ”Dat zou ik heel graag willen!”
