Mevrouw van Leijenhorst
De geboren Rotterdamse Greet van Leijenhorst (1933) woont sinds haar derde jaar in Amersfoort. Greet was astmatisch en volgens de dokter zou ze zich veel beter voelen in de bossen. Dat het advies voor Greet goed heeft uitgepakt blijkt wel uit het feit dat ze er sindsdien altijd is blijven wonen. Ook toen vader, moeder, twee broers en zus in 1955 emigreerden naar Australië twijfelde ze geen moment. Dit was de plek waar ze zich thuis voelde en waar ze wilde blijven wonen.
‘Een jaar voordat mijn familie naar Australië vertrok, ben ik getrouwd. We woonden eerst een jaar bij de ouders van mijn man in huis. Zo ging dat toen. Er waren te weinig geschikte woningen voor jonge gezinnen. Maar er werd volop aan nieuwe wijken gebouwd, ook in Amersfoort. In 1956 konden we een heel leuk huis huren in zo’n nieuwe wijk. Het waren allemaal startende gezinnetjes. Heel mooi en gezellig. Onze drie jongens zijn er geboren en wij zijn er zelf altijd blijven wonen. Ook toen mijn man na een hartaanval plotseling is overleden dacht ik er geen moment aan om er weg te gaan. Sterker nog, op zo’n moment hecht je je nog sterker aan de plek waar je zo veel mooie herinneringen hebt liggen.’
In 2013 ben ik twee keer beroofd bij mijn eigen voordeurMevrouw van Leijenhorst
Maar de wijk waarin Greet woonde verloederde in hoog tempo. Een groot deel van de oorspronkelijke bewoners trok weg en de lage huren en verouderde woningen trokken veel nieuwe mensen ‘met een sociale en economische achterstand’. De criminaliteit in de wijk nam fors toe en richtte zich ook op de inwoners van de wijk. De ongeregeldheden werden zelfs landelijk nieuws. Ook Greet kreeg er persoonlijk mee te maken.
‘In 2013 ben ik twee keer beroofd bij mijn eigen voordeur. Handtas met rijbewijs kwijt, pinpas, sleutels en contant geld. Je bent na zo’n voorval behoorlijk van de kaart natuurlijk. Het is echt heel erg vervelend. Toch wilde ik, ondanks alles, graag in mijn huisje blijven wonen. Het klinkt misschien heel raar, maar ik liet me gewoon niet wegjagen. Het was míjn huis en míjn wijk! Toch was de maat vol toen ik op een zondagavond bij mijn zoon thuis door de politie werd opgebeld. De buurman had een inbreker bij mijn huis op heterdaad betrapt. Mijn kinderen wilden niet dat ik er langer bleef wonen. Ze wonen alle drie niet dicht in de buurt en vonden het niet meer vertrouwd.’
Greet ging met haar verhaal naar de woningcorporatie waar ze al die jaren haar huis had gehuurd. Ze wilde verhuizen en vroeg haar corporatie om haar daarmee te helpen. Omdat haar gezondheid achteruit gaat en haar kinderen niet in de buurt wonen, was oproepbare zorg een belangrijke wens. Maar ook wilde Greet graag in een beschutte omgeving wonen met gelijkgestemden om haar heen, een veilige woning en voldoende voorzieningen op loopafstand. De corporatie is daar heel goed mee omgegaan. Greet kreeg, gezien de situatie, voorrang voor het huren van een appartement in een woongebouw waar ze heel graag wilde wonen.
‘Ik heb me hier in het begin een beetje eenzaam gevoeld, maar dat was na een paar weken gelukkig weg. Nu denk ik: had ik het maar tien jaar eerder gedaan! Er wonen hier kennissen uit de vroegere buurt. De buren zijn heel spraakzaam en aardig. Ik woon dichtbij de winkels en heb een abonnement bij de zorgorganisatie voor oproepbare zorg. Je kunt hier in het woongebouw ook allerlei gezamenlijke dingen doen in de algemene ruimte, maar daar ben ik nog niet aan toe. Toch ben ik wel blij dat het er is, voor als ik minder mobiel word. Ook de aanwezigheid van de huismeester vind ik fijn. Hij houdt alles een beetje in de gaten. Niet iedereen kan zomaar het gebouw binnenlopen. En als ik ergens hulp bij nodig heb, wordt het snel geregeld. Ja, ik kan wel zeggen dat ik hier gelukkig ben.’
Ja, ik kan wel zeggen dat ik hier gelukkig benMevrouw van Leijenhorst
