CF094997.elke3.jpeg

Elke, Peter en Anita Mennen

Als ik aanbel staat Elke Mennen in de woonkamer al klaar voor het gesprek dat we gaan hebben. Peter, de vader van Elke, verwelkomt me enthousiast. Hij gaat me voor in de ruime en modern ingerichte woning. “Waar wil je zitten”, vraagt hij. “In de woonkamer, de keuken of in de tuin?” We gaan naar de keuken. Daar kan ik gemakkelijk schrijven aan de keukentafel.

“Ben je zenuwachtig voor ons gesprek, Elke?”, vraag ik terwijl we naar de keuken lopen. “Een beetje”, zegt Elke. “Ze heeft wel ervaring inmiddels”, lacht Peter. “We hebben naar aanleiding van het wooninitiatief al verschillende interviews gegeven. Heel leuk!”

Peter en Anita Mennen zijn actief betrokken bij Huis Mandala, een wooninitiatief voor jongeren met het syndroom van Down in Nieuwegein. Tweeëndertig jaar geleden werd Elke geboren. Ze bleef enig kind in het gezin van Peter en Anita. Anita: “We zijn bewust met z’n drieën gebleven. We beseften ons direct dat ons leven anders ging worden zonder dat we echt wisten op welke manier en we wilden er helemaal voor haar zijn. Ik had toen al wel ervaring als leerkracht in het speciaal onderwijs, dus ik kon me er wel iets bij voorstellen, maar hoe je het zelf gaat ervaren weet je niet. Ik herinner me nog heel goed de eerste reacties van mensen op onze baby. Mensen schrikken zich kapot en sommigen vroegen of ze ons nou wel of niet moesten feliciteren.” 

Sommige mensen vroegen
of ze ons nou wel of niet
moesten feliciteren

Peter: “We hebben altijd geprobeerd Elke een zo gewoon mogelijk leven te geven. Ze is hier in de wijk naar de gewone kleuterschool geweest. Dat was in de praktijk best wel moeilijk, maar het is wel een van de redenen waarom mensen hier in de buurt haar goed kennen. Na de kleuterschool ging Elke wel naar het speciaal onderwijs. Ze heeft een mooie tijd gehad op school. Ze heeft stage gelopen bij ZiZo, een eetcafé, atelier en winkel op de Oude Gracht in Utrecht en nu werkt ze bij het kunstatelier van De Loef. Elke maakt daar kaarsen.” 

“We hebben er voor gekozen ons leven op de mogelijkheden van Elke af te stemmen. We hebben haar altijd meegenomen naar etentjes, bijvoorbeeld, en toen ik nog bij de politie werkte, nam ik haar ook wel mee naar het bureau. Elke kan zichzelf prima vermaken en we zijn volledig op elkaar afgestemd.”

Anita: “Ondanks dat we Elke haar eigen taakjes geven zoals zelf aankleden en de tafel dekken, denk ik dat ze wel wat zelfstandiger was geweest als we haar wat meer hadden losgelaten.” 

 “Wij komen nu in een levensfase waarin we ons steeds vaker gaan afvragen hoe het met Elke moet als wij het, bijvoorbeeld, fysiek niet meer aan kunnen. Waar je je zorgen over maakt is of ze dan ergens veilig kan wonen en er liefdevol met haar wordt omgegaan. We zijn in het verleden wel eens gaan kijken bij woonvormen, maar wij vonden dat nooit geschikt. Te grootschalig vaak. Dat geeft al snel het gevoel dat je in een ziekenhuis terecht bent gekomen. Het moet gezellig zijn en je moet je er thuis kunnen voelen. Toen Elke op dansles zat bij ‘Stardance’ in Houten spraken we daar ook over met andere ouders. Er ontstond spontaan een groepje dat ervaringen met elkaar uitwisselde en op het idee kwam zelf een woonvorm te initiëren die tegemoet komt aan onze eigen ideeën.” 

Peter: “Elke vindt het zelf leuk, maar ook wel spannend. Ze kan zich er eigenlijk nog niet zo goed een voorstelling van maken. Ze gaat met vriendinnen wonen, zegt ze. Dat er ook jongens komen wonen, daar wil ze nog niet aan.”

Anita:  “Voor ons is het ook spannend. Het is echt een emotionele stap. Ik vraag me wel eens af wie het straks het moeilijkst zal hebben, zij of wij. En je voelt je ook wel eens schuldig. Elke is ons enige kind dat veel ondersteuning nodig heeft en dan doe je haar ‘de deur uit’.”

Peter: “Het is daarom heel belangrijk dat alles goed voelt. We hebben met verschillende zorgorganisaties gesproken en we zijn uiteindelijk verder gegaan met Amerpoort. Ze hebben een goede visie vinden wij, het geeft een warm en vertrouwd gevoel en ze zijn transparant in de communicatie. Ook de gemeente en de corporatie zijn heel meewerkend en vinden het belangrijk dat er een mooie plek komt voor deze groep om te wonen. We denken dat we er uiteindelijk heel goed aan doen om Elke deze stap te laten maken. Niet alleen omdat we zelf ouder worden, maar vooral omdat Elke zich op deze manier door kan ontwikkelen en zich trots kan voelen.”

Anita: “En wij zijn natuurlijk altijd in de buurt!”
 

 

CF095026.elke1.jpeg

Lees hier  het interview met Marco van Dijk, Hoofd Wonen en Vastgoed bij Jutphaas over de drijfveren van zijn organisatie.

Meer weten?

Neem dan contact op met:

Bel me terug